Czy Wikingowie nosili kolczyki?

Chociaż groźny wizerunek Wikingów dominuje w kulturze popularnej, ich świat obejmował coś więcej niż tylko najazdy i eksplorację. Ta eksploracja zgłębia fascynującą dziedzinę ozdób Wikingów, w szczególności wykorzystania przez nich kolczyków.

Rodzaje kolczyków Wikingów i elementy projektu

Od nauszników po kolczyki z kolczykami:

• Wczesne spotkania i nauszniki: Eksploracja Wikingów pozwoliła im zetknąć się twarzą w twarz z kulturami, w których powszechną praktyką były kolczyki w kształcie kolczyków. Na przykład kultury słowiańskie przywiązywały dużą wagę do tej formy ozdoby.
• Początkowo Wikingowie przyjęli koncepcję ozdabiania uszu, ale nie samą czynność przekłuwania.
• Kajdanki na uszy: Były to nieinwazyjne ozdoby zapinane na górną chrząstkę ucha.
• Projekty: wczesne nauszniki były często proste i zawierały kształty geometryczne, takie jak koła, trójkąty i spirale.
• Materiały: Podobnie jak inna biżuteria Wikingów, te nauszniki zostały wykonane z łatwo dostępnych metali, takich jak srebro i brąz.
• Stopniowa akceptacja kolczyków:
• Z biegiem czasu, w miarę wzrostu narażenia na kolczyki przekłute, nastąpiła zmiana w akceptacji społecznej.
• Dowody archeologiczne sugerują wzrost liczby przekłutych płatków uszu znalezionych w pochówkach Wikingów, szczególnie w osadach z późniejszej epoki Wikingów.
• Wskazuje to na rosnący poziom komfortu podczas praktyki przekłuwania.

Proste i wyszukane projekty:

Kolczyki wikingów, zarówno przebite, jak i zapinane na mankiet, wykazywały całe spektrum złożoności projektu:

Proste projekty:

• Zwykłe obręcze: Były to podstawowe okrągłe pierścionki wykonane z drutu metalowego, często srebrnego.
• Koraliki: Kolejnym powszechnym elementem były proste nawleczone koraliki wykonane ze szkła, bursztynu, a nawet kości.
• Symbolika: nawet te prostsze projekty mogą zawierać napisy runiczne lub podstawowe kształty geometryczne, które miały symboliczne znaczenie w Wikingach kultura.

Opracuj projekty:

• Filigran: Ta skomplikowana technika obróbki metalu polegała na lutowaniu delikatnych drutów na płycie podstawy.
• Granulacja: Drobne metalowe kuleczki zostały przylutowane do powierzchni kolczyka, tworząc teksturowany i połyskujący efekt.
• Elementy zoomorficzne: Obrazy zwierząt, zwłaszcza kruków, wilków i dzików, były popularnymi motywami włączanymi do bardziej wyszukanych kolczyków. Często miały one znaczenie symboliczne, związane z mitologią nordycką lub statusem społecznym osoby noszącej.
• Kamienie szlachetne: Chociaż okazjonalnie używano kamieni półszlachetnych, takich jak bursztyn i granaty, były one mniej powszechne w porównaniu z innymi materiałami ze względu na ich względną rzadkość.

Czynniki wpływające na złożoność projektu:

• Status społeczny: Bardziej wyszukane i skomplikowane projekty prawdopodobnie wskazywały na wyższą pozycję społeczną w społeczeństwie Wikingów.
• Płeć: Chociaż dowody wskazują, że kolczyki nosili zarówno mężczyźni, jak i kobiety, wyszukane projekty mogły być bardziej rozpowszechnione wśród elity lub jako forma ozdoby męskiego wojownika.
• Różnice regionalne: Różnice w wpływach kulturowych i dostępie do materiałów mogą prowadzić do różnic w stylach kolczyków w różnych osadach Wikingów.

Dodatkowe punkty do rozważenia:

• Handel i wymiana kulturalna: Szlaki handlowe Wikingów wystawiły ich na działanie różnych wpływów artystycznych, potencjalnie inspirując nowe elementy projektu ich kolczyków.
• Przekonania religijne: Niektórzy uczeni uważają, że określone projekty kolczyków mogły mieć znaczenie religijne, chociaż konkretne dowody na to pozostają ograniczone.

Metale: podstawa kolczyków wikingów:

• Srebro: Najbardziej ceniony metal używany w biżuterii Wikingów, w tym w kolczykach.
• Jego plastyczność umożliwiła tworzenie skomplikowanych projektów, takich jak spirale, filigran (delikatne druty) i granulacja (małe metalowe kulki przymocowane do powierzchni).
• Techniki takie jak młotkowanie i niello (czernienie metalu związkiem siarki) dodały głębi i zainteresowania wizualnego.
• Wyższy status społeczny często wiązał się z posiadaniem większych i bardziej misternie zdobionych srebrnych kolczyków.
• Brąz: Powszechny i ​​wszechstronny metal, często używany do prostszych projektów kolczyków.
• Dzięki przystępności cenowej stał się dostępny dla szerszej części społeczeństwa Wikingów.
• Brąz mógł mieć kształt podobny do srebra, ale często brakowało mu skomplikowanych szczegółów, które można uzyskać w przypadku bardziej plastycznego metalu szlachetnego.

Poza metalami: ozdoby i symboliczne akcenty:

• Kamienie szlachetne: Choć rzadkie, niektóre kolczyki Wikingów zawierały kamienie szlachetne, takie jak bursztyn, granaty, a nawet szklane koraliki.
• Bursztyn, ze względu na ciepłą barwę i kojarzenie ze słońcem, miał szczególne znaczenie w mitologii nordyckiej i prawdopodobnie był cenionym dodatkiem.
• Kamienie szlachetne dodały odrobinę luksusu i potencjalnie miały symboliczne znaczenie związane ze statusem lub przekonaniami osoby noszącej.
• Koraliki: Koraliki szklane, często kolorowe, były kolejnym elementem dekoracyjnym spotykanym w niektórych kolczykach Wikingów.
• Te koraliki oferowały szerszą gamę opcji kolorystycznych w porównaniu do kamieni szlachetnych i były tańszym sposobem na dodanie żywiołowości projektowi.
• Użycie określonych kolorów koralików mogło mieć znaczenie symboliczne, odzwierciedlając przynależność noszącego do określonego bóstwa lub klanu.

Skomplikowane wzory: odzwierciedlenie kunsztu Wikingów:

Wzory geometryczne:

• Meandry (powtarzające się przeplatające się linie), trójkąty i spirale były powszechnie używanymi motywami.
• Te wzory mogły mieć znaczenie symboliczne lub po prostu służyć jako świadectwo umiejętności rzemieślnika.

Elementy zoomorficzne:

• W projektach kolczyków czasami pojawiały się przedstawienia zwierząt, takich jak wilki, dziki i kruki.
• Te stworzenia miały istotne znaczenie w mitologii nordyckiej, a ich obecność na kolczykach mogła symbolizować związek noszącego z określonymi bóstwami lub pożądanymi atrybutami, takimi jak siła czy odwaga.

Tekstury młotkowane:

• Prosta, ale skuteczna technika dodawania głębi i wizualnego zainteresowania metalowej powierzchni.
• Tę technikę można zastosować do tworzenia różnorodnych tekstur, od subtelnych zmarszczek po wyraźniejsze wykończenie młotkowane.

Łączenie elementów: prezentacja ekspresji artystycznej Wikingów:

• Rzemieślnicy Wikingów często łączyli różne materiały i techniki, aby stworzyć wyjątkowe i oszałamiające wizualnie kolczyki.
• Wyobraź sobie srebrny kolczyk ozdobiony misternymi filigranowymi dziełami, akcentowany pojedynczym błyszczącym bursztynowym koralikiem i przedstawiający stylizowany wizerunek głowy wilka.
• Taki przedmiot byłby nie tylko funkcjonalną ozdobą, ale także świadectwem bogactwa noszącego, statusu społecznego i potencjalnie jego związku z określonymi wierzeniami z mitologii nordyckiej.

Uwaga: Ze względu na niewielką liczbę zachowanych artefaktów Wikingów i wyzwania związane z interpretacją ich znaczenia kulturowego ostateczne zrozumienie ewolucji kolczyków Wikingów pozostaje ciągłym obszarem badań archeologicznych.

Kolczyki ze spotkaniami i wymiana kulturalna

Podróże Wikingów i poszerzanie horyzontów:

• Najazdy i eksploracja: W epoce Wikingów (793–1066 ne) nastąpił gwałtowny wzrost aktywności Wikingów. Kierowani kombinacją czynników, takich jak presja populacji, pragnienie przygód i możliwości handlowe, Wikingowie wyruszali w rozległe podróże.
• Europa Zachodnia: Ich statki przedarły się przez fale, docierając do Wysp Brytyjskich, Francji, a nawet Półwyspu Iberyjskiego. Celem tych nalotów były nie tylko osady, ale także ustalone szlaki handlowe.
• Europa Wschodnia: Wikingowie zapuścili się dalej na wschód, ustanawiając szlaki handlowe wzdłuż głównych rzek, takich jak Wołga i Dniepr, docierając do Cesarstwa Bizantyjskiego i serca Rusi Kijowskiej.
• Północny Atlantyk: Ich nieustanne eksploracje poprowadziły ich przez bezlitosny północny Atlantyk, zakładając osady na Islandii, Grenlandii, a nawet docierając do wybrzeży Ameryki Północnej (Vinlandii).

Spotkanie z kulturami o ustalonych tradycjach kolczykowych:

• Europa: Podczas swoich podróży po Europie Wikingowie spotykali różne kultury, w których kolczyki miały istotne znaczenie.
• Anglosasi i Celtowie: Te grupy na Wyspach Brytyjskich ozdabiały się misternymi kolczykami wykonanymi ze złota, srebra, a nawet brązu. Projekty często zawierały spirale, wzory geometryczne, a nawet symbolikę religijną.
• Frankowie i inni Europejczycy z kontynentu: Na przykład elity Franków nosiły wyszukane złote kolczyki w kształcie kółek. Kolczyki były również powszechne wśród kultur słowiańskich spotykanych w Europie Wschodniej.

Wpływ wymiany kulturalnej:

Początkowy opór i adaptacja:

Początkowo Wikingowie mogli postrzegać kolczyki jako obcy zwyczaj. Jednak długotrwałe interakcje i wymiana kulturowa doprowadziły do ​​​​stopniowej zmiany.

• Handel: Działalność handlowa Wikingów umożliwiła im bezpośredni kontakt z tymi ozdobami. Kolczyki stały się częścią wymiany, potencjalnie oferowane jako prezenty lub nabywane w drodze handlu.
• Małżeństwa mieszane i asymilacja kulturowa: Małżeństwa mieszane i zakładanie osad na nowych ziemiach sprzyjały zacieśnieniu więzi kulturowych. Prawdopodobnie przyjęły tę praktykę kobiety wikingów, szczególnie te mieszkające na obszarach, gdzie kolczyki były powszechne.

Dowód adopcji kolczyków:

Odkrycia archeologiczne: Chociaż niewielka liczba pochówków Wikingów z zachowanymi szczątkami sprawia, że ​​konkretne dowody są nieuchwytne, kilka znalezisk archeologicznych wskazuje na przyjęcie kolczyków.

• Birka, główne centrum handlowe Wikingów w Szwecji, dostarczyła pojedynczy fragment srebrnego kolczyka, co sugeruje jego obecność w społeczeństwie Wikingów.
• Pochówki niewolników w Danii ujawniły obecność kolczyków, co wskazuje na ich związek z schwytanymi osobnikami z kultur, w których dominowały kolczyki.

Poza kolczykami:

Wymiana kulturalna nie ograniczała się tylko do kolczyków. Sztuka i rzemiosło Wikingów również wykazują wpływy napotkanych kultur. Jest to widoczne w przyjęciu nowych stylów i motywów dekoracyjnych w metaloplastyce, tekstyliach, a nawet broni.

Dynamiczne społeczeństwo:

Eksploracje Wikingów oraz ich zaangażowanie w handel i wymianę kulturalną zaowocowały dynamicznym społeczeństwem. Ich początkowy opór wobec obcych zwyczajów, takich jak kolczyki, stopniowo ustąpił miejsca adaptacji, odzwierciedlając ich otwartość na nowe pomysły i wpływy. Podkreśla to wieloaspektowy charakter kultury Wikingów, stale ewoluującej poprzez spotkania z różnorodnymi populacjami.

Adopcja i adaptacja: przyjęcie nowej ozdoby

Włączenie kolczyków do stroju Wikingów oznacza fascynującą zmianę w ich praktykach kulturowych. W tej sekcji szczegółowo opisano przebieg tego przyjęcia:

Początkowe wahania i wpływ handlu:

• Ograniczona ekspozycja: Wczesne społeczeństwa Wikingów wykorzystywały do ​​ozdoby głównie broszki, naszyjniki i bransoletki. Dowody wskazują na brak znajomości pojęcia kolczyków w tym okresie. Ta nieobecność prawdopodobnie wynikała z ograniczonego kontaktu z kulturami, w których dominowały kolczyki.
• Szlaki handlowe i wymiana kulturalna: Ekspansja Wikingów szlakami handlowymi umożliwiła im kontakt z różnorodnymi kulturami w całej Europie. Cywilizacje takie jak Rzymianie, Frankowie i Anglosasi często włączali kolczyki do swojego stroju.
• Stopniowa akceptacja: Dzięki ciągłym interakcjom i handlowi Wikingowie stopniowo przyzwyczajali się do koncepcji kolczyków. Ta ekspozycja prawdopodobnie wzbudziła ich zainteresowanie tą nową formą ozdoby.

Zakładanie nausznika: odskocznia:

• Praktyczny wybór: Początkowo Wikingowie stosowali nauszniki zamiast bezpośrednio przekłuwać uszy. Podejście to można przypisać kilku czynnikom:
• Niechęć do modyfikacji ciała: Przekłuwanie uszu mogło być dla Wikingów nowatorskim pomysłem i początkowo mogła pojawić się obawa przed trwałą zmianą ciała.
• Dostosowanie do istniejącego stylu: Nauszniki oferują znajomy sposób wykorzystania koncepcji kolczyków. Ozdobiły one chrząstkę ucha zewnętrznego bez konieczności przekłuwania.
• Brama do kolczyków z przekłuciami: Kajdanki mogły posłużyć jako odskocznia, umożliwiając wikingom eksperymentowanie z nowym stylem ozdób przed przyjęciem koncepcji kolczyków.

Zmieniające się preferencje i wzrost liczby kolczyków:

• Ewoluujące trendy: Z biegiem czasu, gdy Wikingowie przyzwyczaili się do kolczyków, popularne stały się kolczyki z przekłuciami. Sugeruje to rosnącą akceptację modyfikacji ciała i preferencję dla trwalszych form ozdoby.
• Status społeczny i symbolika: Podobnie jak inne formy biżuterii Wikingów, kolczyki prawdopodobnie nabrały znaczenia symbolicznego. Rodzaj metalu, obecność kamieni szlachetnych i złożoność projektu potencjalnie odzwierciedlały status społeczny i bogactwo.

Dowody ze znalezisk archeologicznych:

• Wczesne nauszniki: Podczas wykopalisk archeologicznych odkryto nauszniki z osad Wikingów w całej Europie. Te artefakty, często wykonane ze srebra lub brązu, ukazują początkową adaptację tego stylu ozdób.
• Przejście na kolczyki z przekłuciami: Strony z późniejszej epoki Wikingów ujawniają większą liczbę kolczyków. Stanowi to konkretny dowód zmiany preferencji w stronę tej formy ozdoby.

Zakładając początkowo nauszniki i stopniowo przechodząc na kolczyki przekłute, Wikingowie przyjęli nową praktykę ozdabiania, potencjalnie odzwierciedlając jednocześnie swoje zmieniające się preferencje kulturowe i otwartość na wpływy zewnętrzne.

Tradycyjna biżuteria wikingów

Wczesne społeczeństwo Wikingów i brak kolczyków:

Ograniczone dowody archeologiczne:

• Skoncentruj się na przedmiotach grobowych: Większość naszej wiedzy na temat strojów i ozdób Wikingów pochodzi z analizy przedmiotów nagrobnych pochowanych z konkretnymi osobami.
• Brak kolczyka: W licznych miejscach pochówku Wikingów, zwłaszcza tych pochodzących z wczesnej epoki Wikingów (793-1066 ne), archeolodzy< stwierdziłem wyraźny brak kolczyków.
• Dominujące typy biżuterii: Natomiast te miejsca pochówku ujawniają bogatą obecność innych form ozdoby. Broszki, często misternie zaprojektowane i wykonane z różnych metali, służyły jako funkcjonalne zapięcia do odzieży. Naszyjniki, często zawierające wisiorki przedstawiające postacie lub symbole mitologiczne, miały znaczenie kulturowe i religijne. Dominowały także bransoletki, zarówno proste, jak i zdobione.

Przyczyny nieobecności:

• Ograniczona ekspozycja: Przypuszcza się, że pierwsi Wikingowie po prostu nie zetknęli się z powszechną praktyką noszenia kolczyków. Początkowo skupiali się na eksploracji, handlu i zakładaniu osad w Skandynawii.
• Normy kulturowe: Obowiązujące normy kulturowe w ich ojczyźnie mogły nie uwzględniać kolczyków jako powszechnej formy ozdoby.
• Względy praktyczne: Ich styl życia, w dużym stopniu uzależniony od żeglugi morskiej i aktywności fizycznej, mógł sprawić, że kolczyki były niepraktyczne.

Nuanse i wyjątki:

• Wymiana handlowa i kulturalna: Choć rzadkie, istnieją pewne dowody wczesnego kontaktu Wikingów z kulturami, w których dominowały kolczyki. Sugeruje to możliwość pojedynczych przypadków adopcji kolczyków nawet we wczesnym okresie.
• Późniejsza epoka Wikingów: W miarę postępu epoki Wikingów i rozszerzenia ich zasięgu na Europę obraz się zmienia. Dowody z późniejszych miejsc pochówku sugerują stopniowy wzrost obecności kolczyków, co wskazuje na zmianę praktyk kulturowych.

Dalsze badania:

• Źródła literackie: Choć literatura wikingów koncentruje się głównie na bohaterskich czynach i sagach, może dostarczyć wskazówek dotyczących praktyk związanych z ozdabianiem. Dodatkowych spostrzeżeń może dostarczyć analiza opisów ubioru i rzeczy osobistych.
• Badania porównawcze: Badanie tradycji jubilerskich sąsiadujących kultur we wczesnej epoce Wikingów może rzucić światło na potencjalne wpływy i możliwy harmonogram wprowadzenia kolczyków.

Zagłębiając się w dostępne dowody i badając różne możliwości, zyskujemy jaśniejsze zrozumienie czynników przyczyniających się do początkowego braku kolczyków w społeczeństwie Wikingów. To otwiera drogę do zbadania, w jaki sposób ich spotkania kulturowe i ewoluujące praktyki doprowadziły do ​​​​późniejszego przyjęcia tej formy ozdób.

Materiały i techniki: wytwarzanie biżuterii wikingów

Biżuteria Wikingów jest świadectwem ich pomysłowości i umiejętności w obróbce metali. Przyjrzyjmy się bliżej wykorzystanym materiałom i technikom zastosowanym do przekształcenia ich w wykwintne ozdoby.

Metale:

• Srebro: Lśniąca gwiazda — szeroko dostępne w Skandynawii srebro było dominującym metalem używanym w biżuterii Wikingów. Jego plastyczność pozwoliła na skomplikowane kształtowanie i misterną pracę nad szczegółami. Srebrną biżuterię zdobiły osoby ze wszystkich klas społecznych, a ilość i kunszt odzwierciedlały ich status.
• Brąz: Solidny wybór — stop miedzi i cyny, brąz zapewnia trwałość i charakterystyczny ciepły kolor. Często używany do większych elementów, takich jak broszki i pierścionki, brąz był również stosowany w biżuterii do noszenia na co dzień.
• Złoto: symbol bogactwa — najrzadszy i najbardziej ceniony metal, złoto było zarezerwowane dla elity i wyjątków okazje. Wikingowie często zdobywali złoto w drodze handlu lub grabieży, a jego wykorzystanie w biżuterii oznaczało bogactwo i wysoką pozycję społeczną.

Poza metalami:

• Kości i zęby zwierząt: Łatwo dostępne zasoby — Wikingowie wykorzystywali także materiały naturalne, takie jak kły dzika, kość słoniowa morsa i fiszbiny . Materiały te były rzeźbione i polerowane w koraliki, wisiorki i inne elementy dekoracyjne, często nasycone symbolicznym znaczeniem związanym z naturą i duchami zwierząt.
• Szkło: Odrobina koloru - szklane koraliki, często importowane ze szlaków handlowych, dodały żywego akcentu biżuterii Wikingów. Do tworzenia skomplikowanych szklanych koralików w różnych kolorach i kształtach wykorzystano techniki takie jak obróbka płomieniem.

Technika traconego wosku: mistrzowski proces

Ta genialna metoda umożliwiła rzemieślnikom Wikingów tworzenie skomplikowanych i szczegółowych elementów biżuterii. Oto zestawienie poszczególnych kroków:

1. Rzeźbienie modelu: Wykwalifikowany rzemieślnik skrupulatnie wyrzeźbi replikę żądanego elementu biżuterii z wosku pszczelego. Model ten zawierałby wszystkie skomplikowane szczegóły, takie jak ryciny i wzory.
2. Tworzenie formy: Wokół modelu woskowego zbudowano glinianą formę, pozostawiając ujemną przestrzeń, w której miał zostać wylany stopiony metal.
3. Inwestowanie w formę: Formę następnie podgrzano, co umożliwiło stopienie i odciek wosku, pozostawiając pustą wnękę imitującą oryginalny projekt.
4. Odlewanie metali: Roztopiony metal, zazwyczaj srebro lub brąz, ostrożnie wlewano do podgrzanej formy, wypełniając przestrzeń zwolnioną przez wosk.
5. Chłodzenie i wykańczanie: Gdy metal ostygł i stwardniał, formę wyłamano, aby odsłonić odlany element metalowy. Ostatnie etapy obejmowały drobiazgowe wykończenia, takie jak polerowanie, piłowanie i dodawanie dodatkowych szczegółów.

Technika traconego wosku umożliwiła masową produkcję identycznych elementów, a jednocześnie umożliwiła tworzenie bardzo skomplikowanych i szczegółowych projektów biżuterii, które trudno byłoby osiągnąć wyłącznie poprzez kucie i kształtowanie. Metoda ta stanowi świadectwo zaawansowanych umiejętności obróbki metali posiadanych przez rzemieślników Wikingów.

Znaczenie symboliczne:

Biżuteria wikingów wykraczała poza sferę prostych ozdób. Służył jako potężny język, wyrażający pozycję społeczną, bogactwo i głęboko zakorzenione przekonania noszącego. Oto szczegółowe omówienie tego symbolicznego znaczenia:

Hierarchia społeczna:

• Materiał i złożoność: Materiały użyte w biżuterii Wikingów bezpośrednio odzwierciedlały status społeczny. Złoto, rzadki i szlachetny metal, było zarezerwowane dla członków rodziny królewskiej i wysokich rangą osobistości. Srebro było bardziej powszechne wśród elity, podczas gdy brąz, a nawet kości zwierzęce, takie jak kość morsa, były używane przez ogół społeczeństwa.
• Rozmiar i wykonanie: Rozmiar i złożoność biżuterii również odegrały rolę. Wielkie, misternie wykonane elementy o misternych wzorach i wielu elementach, takich jak kamienie szlachetne lub misterne koraliki, oznaczały wyższą pozycję społeczną. I odwrotnie, prostsze elementy z mniejszą liczbą ozdób wskazywały na niższą pozycję na drabinie społecznej.

Znaczniki bogactwa:

• Ilość i różnorodność: Sama ilość biżuterii noszonej przez daną osobę była silnym symbolem bogactwa. Bogaci Wikingowie często ozdabiali się wieloma elementami, w tym naszyjnikami, bransoletkami, broszkami i pierścionkami.
• Pochodzenie i pochodzenie: Pochodzenie użytych materiałów również miało znaczenie. Biżuteria wykonana z materiałów egzotycznych uzyskanych w wyniku handlu lub odległych wypraw świadczyła o bogactwie noszącej ją osoby i dostępie do cennych zasobów.

Wyrażanie przekonań religijnych:

• Symbole mitologiczne: Biżuteria Wikingów często zawierała obrazy i symbole bezpośrednio związane z mitologią nordycką. Wisiorki przedstawiające młot Thora (Mjölnir) symbolizowały siłę i ochronę, podczas gdy Valknut, trzy splecione ze sobą trójkąty, łączył się z Odyna, Wszechojcem i życiem pozagrobowym.
• Moc amuletowa: Wierzono, że niektóre elementy biżuterii mają właściwości amuletyczne, chroniące przed złem i przynoszące szczęście. Przykładami są wisiorki z wyrzeźbionymi postaciami zwierząt, takimi jak wilki czy niedźwiedzie, które kojarzono z określonymi bóstwami i ich właściwościami ochronnymi.

Przykłady:

• Prosta bransoletka z brązu może ozdobić rolnika, a bogaty kupiec może nosić wyszukany srebrny naszyjnik ozdobiony misternymi rzeźbami i kamieniami szlachetnymi.
• Wojownik Wikingów może nosić wisior Mjölnir jako symbol swojej siły i odwagi w bitwie.
• Kobietę można pochować z kolekcją biżuterii odzwierciedlającą jej status społeczny i przekonanie, że przedmioty te mają moc ochronną w zaświatach.

Dzięki zrozumieniu tych symbolicznych warstw biżuteria Wikingów staje się oknem na ich strukturę społeczną, sytuację ekonomiczną i głęboko zakorzenione przekonania, które ukształtowały ich światopogląd.

Wnioski

Praktyki ozdabiania Wikingów ewoluowały na przestrzeni całej epoki. Chociaż kolczyki nie były początkowo powszechne, ich spotkania kulturowe doprowadziły do ​​ich adopcji i włączenia do strojów Wikingów.  Ta zmiana odzwierciedla dynamiczną naturę społeczeństwa Wikingów i ich otwartość na wpływy napotykane podczas rozległych podróży i eksploracji.